donderdag 28 november 2013

Toevallig hè?

Toeval? Ik geloof geloof ik niet meer dat dat bestaat. Sinds ik mijn ziel en zaligheid over werken en mijn levensdoel aan mijn Moleskine heb toevertrouwd, kreeg ik niet één maar zelfs twee toffe vacatures toegestuurd. Binnen drie dagen, mind you. Terwijl ik al een jaar zit te miepen dat er maar niks leuks voorbij komt. Toeval? I think not.

Sinds ik schreef over random acts of kindness wordt het doen van aardige, kleine dingetjes voor mijn medemens me plotseling wel erg gemakkelijk gemaakt. Een Franse dame die bovenaan de roltrap met twee zware koffers staat te stuntelen, bedankt me hartelijk als ik één van de koffers van haar overneem en pas aan haar teruggeef als we heelhuids het perron op stappen. Verbazingwekkend trouwens, hoeveel mensen geïrriteerd reageerden op de mevrouw in kwestie, omdat ze de toegang tot de roltrap enigszins blokkeerde. Hoeveel moeite is het om 10 seconden een koffertje voor iemand vast te houden? Sprak moeder Theresa. Een oude dame, waarvoor ik een zitplaatsje vrijmaakte in een overvolle trein, tikt me bij het uitstappen zachtjes op mijn schouder om me nog even extra te bedanken dat ik voor haar ben opgestaan. En dan natuurlijk mijn buurman, aan wie ik vanavond een chocoladeletter gaf als dank voor zijn grapjes en vrolijke begroetingen iedere dag. Hij drukte me stevig de hand en zei dat 'ie me nu nog niet ging bedanken, maar dat dat later wel kwam. Ik ben benieuwd wat dat betekent. Maar goed, sinds ik erover schreef: momenten genoeg om iets liefs te doen voor anderen.

Natuurlijk vallen dingen je opeens meer op als je er bewuster mee bezig bent. Als je honger hebt, zie je ook ineens alleen maar etende mensen om je heen. Hoe beïnvloedbaar deze aantrekkingskracht is weet ik niet, maar het bevalt me tot nu toe uitstekend. Ik ga vanavond maar eens opschrijven dat ik honderdmiljoenmiljard blogbezoekers wil, en iemand die een mooie website voor me bouwt (gratis, natuurlijk). Dat ik dit all white Casio horloge om mijn pols wil zien en dat ik op vakantie wil naar een heel ver en heel warm land (ook gratis). Ik ben benieuwd wat de komende drie dagen mij 'toevalligerwijs' zullen brengen. Kom maar op, universum!

dinsdag 26 november 2013

Een beetje blijheid verspreiden

Zonder al te veel in herhaling te vallen, baseer ik mijn blog van vandaag weer op The Self Help Hipster. Ik volg haar 50 dagen tot 2014 challenge immers op de voet. En ze heeft het nu eenmaal geschopt tot één van mijn favorietste bloggers. Gisteren ging de assignment van de dag over werk. En laat dat nu precies het deel van mijn leven waar ik het minst gelukkig over ben.

Onderdeel van de opdracht was om minstens 20 minuten te schrijven om een antwoord te vinden op de vraag 'Wat is jouw levensdoel?'. Zuchtend en steunend vleide ik me neer achter mijn notitieboekje. "Ik weet het echt niet," was de eerste zin die ik opschreef. "Van deze vraag krijg ik hartkloppingen," was de tweede. Maar toen dacht ik: "Niet miepen maar schrijven," en stak ik van wal. De 'theorie' achter deze opdracht kun je hier lezen. Van Steve Pavlina moeten we schrijven tot we in huilen uitbarsten: dán heb je je levensdoel gevonden. SHH is gelukkig niet zo streng en zegt: "Schrijf totdat je 'FUCK YES' denkt." En lo and behold, ik had het echt niet verwacht, maar na een half uur legde ik grijnzend van oor tot oor mijn pen weer neer.

Het eerste kwartier kwam ik nergens. Ik bleef maar hangen op werk en mijn loopbaan en wat ik daarin wel en niet leuk vind (of denk te vinden). Maar al schrijvend bedacht ik me dat werken helemaal niet mijn levensdoel is. Tuurlijk, ik heb geld nodig om mezelf te onderhouden en me enigszins comfortabel door het leven te bewegen. Maar ik leef niet om te werken. Hoewel werk natuurlijk een groot deel van de tijd in beslag neemt. Dus het is wel belangrijk dat mijn baan op z'n minst een béétje leuk is*. Maar mijn levensdoel ligt ergens anders.

Zonder mijn hele ziel en zaligheid hier bloot te leggen, wist ik opeens (weer) hoe fijn ik het vind om mensen blij te maken. Gewoon even te laten lachen. Gewoon een beetje blijheid te verspreiden. Door het maken van een grapje, het geven van een complimentje of het toesteken van een helpende hand. Glimlachen, de deur openhouden, kaartjes versturen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Random acts of kindness. Een beetje licht en luchtigheid brengen. Nou ja, you get the picture. 

Hoe ik dat dan wil gaan doen? Mijn hersenen draaien overuren. Ik kon er niet van slapen. Het liefst bedenk ik hier een projectje voor, waar ik dan ook over wil schrijven. Zodat ook mijn stukjes lachjes brengen, of inspiratie, of een minuutje ontsnapping aan de waan van de dag.

Voor nu word ik heel blij van het chocoladeletter project dat op Facebook rondwaart. Dit weekend koop ik voor 10 mensen die reageerden op mijn Facebookstatus een chocoladeletter, met een blij kaartje erbij. En ik koop er ook één voor mijn buurman, die me elke avond als ik uit mijn werk kom begroet met de woorden: "Goedemorgen, liefste buurvrouw!" Ik geef hem de B van Buurman, want ik weet niet hoe hij heet. Daar ga ik ook maar eens verandering in brengen. Ik verdien er geen geld mee, maar van het idee alleen al ga ik stuiteren. En Buurman hopelijk ook.

* 'Toevallig' kreeg ik vandaag van twee mensen dezelfde fantastische vacature toegestuurd. Even good vibes het universum insturen. Ik wil die baan. 

donderdag 21 november 2013

Hardloopjubileum


Precies een jaar geleden - oké bijna precies - begon ik met hardlopen. Voor mijn gevoel heb ik er sinds die tijd al 100 blogposts aan gewijd, maar niets blijkt minder waar. Af en toe kwamen mijn vorderingen wel eens voor in blije lijstjes, maar ik heb bijvoorbeeld nooit eerder geschreven over de Marikenloop die ik in mei van dit jaar liep. 

Ik ben totaal niet sportief. Vroeger zat ik op jazzdance en dat vond ik heus best wel leuk. Maar meestal moest ik mezelf echt naar de les toe sleuren. Ik verheugde me dan vooral op het ijskoude glas melk dat ik ná het dansen in één keer achterover goot. Zo koud en zo snel dat ik er hoofdpijn van kreeg. Hoogtepuntje van de week, ik zeg 't je. Op mijn veertiende stopte ik met dansen en daarna heb ik nooit meer gesport. Op wat blauwe maandagen hangend aan fitnessapparaten na. En een verdwaalde bodypump en pilatesles daar gelaten. Van dat hele pilates gebeuren schoot mijn knie uit de kom. Never again. Tot ik vorig jaar opeens helemaal klaar was met het gekwakkel met diezelfde knie. Ik ging naar de fysiotherapeut en de rest is geschiedenis.

En nu ren ik dus alweer een jaar. Al is een kleine nuancering wel op z'n plaats. Vanaf 18 november 2012 trainde ik ervoor om een half uur achter elkaar te kunnen rennen. Dat ging met ups en downs. Er zijn weken geweest dat ik helemaal niet rende. En weken waarin ik drie keer mijn hardloopschoenen onder bond. Ik schreef me - met angst en beven - in voor de Marikenloop in Nijmegen. Pas een week daarvoor lukte het me ein-de-lijk om non-stop vijf kilometer te rennen. Op 26 mei liep ik mijn eerste race en het was magisch. Ik heb zó veel mensen ingehaald tijdens het rennen. Er waren zó veel mensen slechter dan ik. (En er waren er nog veel meer die véél beter waren, maar die vergeten we voor het gemak maar even). En het allerbelangrijkste: ik deed iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou kunnen. En dát, jongens en meisjes, is dus het allerbeste gevoel dat er is. 

De euforie en de voldoening die ik voelde omdat ik mijn doel bereikt had, bleven nog weken door werken. Ondertussen stonden mijn hardloopschoenen stof te verzamelen onder de kapstok. Ik had mijn doel bereikt, dus rennen was niet meer interessant. Achteraf baal ik natuurlijk dat ik niet heb doorgezet. Aan het begin van dit jaar schreef ik namelijk twee hardloopdoelen op. Vijf én tien kilometer rennen. Als ik na de Marikenloop was blijven trainen, weet ik zeker dat ik die tien kilometer nu al in de spreekwoordelijke pocket had gehad. In plaats daarvan probeer ik nu weer op te krabbelen naar mijn 'oude niveau', voor zover je daarvan kunt spreken.

Maar om dit feestelijke stukje (een jaar lang rennen, hieperdepiep!) niet in mineur te eindigen: er ligt een nieuw doel op de loer. Op 11 mei wordt De Groene van Amsterdam georganiseerd. Een marathon dwars door het 'groene' Nieuw-West. Die marathon wordt 'm uiteraard niet, maar gelukkig is er ook een tien kilometerrun. En dat zou haalbaar moeten zijn. Ik durf me nog niet aan te melden, want ik ben bang dat het me toch niet lukt (kuch story of my life kuch). Aan de andere kant, rennen met een doel is 100 keer makkelijker dan 'gewoon voor de leut' een rondje door het park stiefelen. Zal ik dan toch maar...?

zaterdag 16 november 2013

50 dagen tot 2014


Eén van mijn favoriete blogs is die van Lianne aka The Self Help Hipster. Kort gezegd geeft Lianne op een hilarische manier praktische tips voor een beter (zinvoller, actiever, gezonder, fijner, minfuller enzovoort en zo verder) leven. Voor de laatste 50 dagen van 2013 - ja mensen, die zijn reeds aangebroken! - heeft ze een challenge in het leven geroepen. Om in die laatste 50 dagen het jaar nog nét iets beter te maken dan het al was. Of, om met de woorden van TSHH te spreken: om het jaar minder 'meh' en meer 'oké, cool' af te sluiten. De challenge begon een paar dagen geleden met het maken van een lijstje. En daar waar lijstjes gemaakt moeten worden, sta ik vooraan in de rij te trappelen van ongeduld. De eerste opdracht: maak een lijstje van dingen die je nog wil doen in 2013. En hou het realistisch. Dat laatste vind ik lastig, maar ik heb m'n best gedaan.
1. Ik wil actief bezig zijn met mijn toekomst, carrièretechnisch gezien. Concreet betekent dit dat ik elke week, liefst op vrijdag want dat is mijn vrije dag, ten minste twee uur wil besteden aan het zoeken van vacatures, het oriënteren op organisaties waar ik wel zou willen werken en het schrijven van sollicitatiebrieven. Maar ook actief aandacht besteden aan mijn 'innerlijke zoektocht' (huuu): wat vind ik nou eigenlijk leuk om te doen? Waar word ik blij van? Hoe ziet mijn ideale (werk)dag eruit? Wat kan me helpen om een antwoord te krijgen op deze vragen? En nee, het is niet onhandig dat ik zo openlijk op internet zet dat ik op zoek ben naar een andere baan - want stél dat mijn huidige werkgever het zou lezen... De organisatie waar ik nu werk, houdt over minimaal één, maximaal twee jaar op te bestaan. Iedereen wordt aangeraden nu al op zoek te gaan naar een andere baan. Er is zelfs budget beschikbaar om iedereen aan een goede bestemming te helpen. Dus mocht u iets weten... Ik ben heel makkelijk in de omgang ;)
2. Ik wil iedere week tenminste één keer hardlopen. Het liefst zou ik hier 'twee keer per week' neerzetten, maar ik weet dat ik mezelf dan teleur ga stellen. Eén keer per week gaat sowieso lukken, twee keer per week zou fantastisch zijn. Een meer concreet afstands- of tijdsdoel heb ik nog niet. Eerst maar weer eens rustig opbouwen en zorgen dat ik weer een half uur achter elkaar kan rennen. Al smeden vriendinnetjes al plannen om op 11 mei 10 kilometer te gaan rennen... Ik denk er nog even rustig over na.
3. Gaan shoppen. Dit klinkt misschien een beetje raar, maar shoppen is voor mij echt een opgave :'). Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk en word er alleen maar onzeker van. Maar ik baal echt van mijn huidige (winter)garderobe, dus een goede shopping spree is zeker nodig. Dit doel is wat mij betreft eigenlijk al geslaagd als ik een nieuwe winterjas koop. Status van mijn huidige jas? Hangend aan een zijden draadje.
4. Ik wil op 20 december, als de band van mijn vriendje weer moet optreden, Stairway to Heaven uit mijn hoofd spelen. Ik wil dwarsfluiten weer cool maken B-), maar steeds mijn bladmuziek bij de hand moeten hebben, draagt daar natuurlijk niet echt aan bij.
5. Ik wil twee keer per week een nieuwe blogpost online zetten. Jongens, ik vind het zó leuk dat ik weer aan het bloggen ben! Oké, het is nog niet echt consequent en het kan heus wel wat vaker. Maar ik heb dit jaar al 45 blogposts geschreven en dat is volgens mij meer dan ik ooit in een jaar gedaan heb. En er kan nog veel meer bij! Twee keer per week schrijven (of in één weekend twee posts schrijven en verspreid over de week online zetten) moet zeker haalbaar zijn. En dan heb ik aan het eind van het jaar misschien wel (bijna) 60 blogs geschreven!
6. Op mijn lijstje - dat ik aan het begin van deze week al schreef - staat ook nog 'Alle Flows bij lezen'. Maar bij nader inzien vind ik dat maar een stom doel. Wat maakt het nou uit dat er nog heel veel ongelezen tijdschriften door het huis zwerven? Juist een heerlijk vooruitzicht, toch? Wat ik wel wil proberen is om minder blogs van anderen te lezen en in plaats daarvan vaker een boek of de Flow te pakken. Uiteindelijk is dat toch veel ontspannender dan te lezen over the fabulous lives van mensen die ik toch niet ken. Maar blijven jullie toch vooral mijn blog wél lezen!
Naast het nastreven van deze doelen, geeft TSHH zichzelf en haar lezers iedere dag een opdracht, om de dag net wat specialer, leuker, actiever of nuttiger te maken. Ik ga m'n best doen om ook die opdrachten uit te voeren. Want ik wil dit jaar fijn eindigen. Not with a fizzle, but with a bang

maandag 11 november 2013

Weekly wrap up #10


Na twee hectische werkweken en één mini-vakantieweekend als beloning, is het wel weer eens tijd om een blogje te schrijven. Ik dacht dat ik maar een week nalatig was, maar het blijken er al twee te zijn. De tijd vliegt en andere clichés. In de afgelopen weken heb ik, naast de longen uit m'n lijf gewerkt, gelukkig ook nog een hoop leuks gedaan en gedacht. Tijd voor een blije lijst!

 Ik heb een nieuwe telefoon! Mijn oude (gekregen) iPhone kon me niet meer bekoren, vooral omdat 'ie zulke slechte foto's maakte. Met mijn spiksplinternieuwe HTC One kan ik wat dat betreft mijn hart ophalen. Dat biedt ook fijne blog perspectieven.
 Afgelopen donderdag zag ik mijn favorietste band aller tijden optreden in de Heineken Music Hall. The National was geweldig! Ik had verwacht dat ik wel een traantje weg zou moeten pinken - ze maken immers niet de meest opgewekte muziek - maar in plaats daarvan stond ik de hele show met een glimlach van oor tot oor te genieten. Niet te geloven hoeveel ik van hun muziek hou. Ik wil nooit meer iets anders horen.
 Voorafgaand aan het concert aten we sushi bij Ichi-E op de Arena Boulevard. Ik had in geen 100 jaar meer sushi gegeten. Ik heb er nooit heel erg zin in, maar als ik het dan eindelijk weer eens eet, vind ik het heerlijk. De sashimi viel een beetje tegen, maar de sushi die je hierboven op de foto ziet - met een reuzengarnaal in tempuradeeg - was fantastisch. En de gegrilde ossenhaas (nee, geen sushi, oeps) met zoete sojasaus en wilde spinazie was ook ontzettend lekker. 
 Zaterdag speelde ik voor het eerst in mijn leven Rockband en het was hilarisch. Dat smaakt naar nog heel veel meer Rockband dates, want mijn gitaar skills vragen er om nog wat opgekrikt te worden.
 Zondag liep ik eindelijk weer eens hard. Een week eerder probeerde ik het ook al eens, maar toen ging het niet zo lekker. Mijn benen voelden heel zwaar, het hagelde keihaard en ik had vooral veel last van m'n longen. Gisteren ging het een stuk beter en rende ik 4 kilometer met maar 2 korte looppauzes. Niet slecht, voor iemand die sinds 26 mei (de dag van de Marikenloop in Nijmegen) niet meer getraind heeft, en niet echt een basisconditie heeft om op terug te vallen. Hoe moeilijk ik het ook vind om mezelf naar buiten te slepen om een rondje te rennen, ik ga het vanaf nu in ieder geval elk weekend een keertje doen.
 Ik wil niets anders meer kijken dan Sons of Anarchy. We sjezen echter door de seizoenen heen, dus in de zeer nabije toekomst valt er niet zoveel meer te zien. Maar wat is het een gewéldige serie. Het gaat over een motorclub vol criminelen. Over vriendschap, verraad, wraak en liefde. En er zit een lekkere man in.
 Weet je nog dat ik schreef over menu planning? We're still going strong! Het lukt ons nog steeds iedere week om 3 of 4 maaltijden vooruit te plannen en ik vind het heerlijk. Wat een verademing om niet iedere dag te hoeven bedenken wat te eten, en in een super drukke Albert Heijn de benodigde boodschapjes bij elkaar te hoeven sprokkelen. 
 Mijn blog (in z'n huidige vorm) bestond vorige week 1 jaar! Twee violen en een trommel en een fluit! Op naar een heel nieuw jaar vol blogplezier :).