Vakantieplannen

Over het huidige weer in Nederland is al zoveel gezegd en het is zo diep treurig dat ik er eigenlijk geen woorden aan vuil wil maken. Oké, één ding: ik wil hier weg! Ik wil de zon op mijn huid voelen, tot 's avonds laat buiten wijntjes drinken, chillen in het park, naar het strand, zand tussen mijn tenen en zomerjurkjes aan. Hopelijk krijgen we na deze horrorlente des doods een welverdiende, snikhete zomer in Nederland. En zo niet, dan heb ik in ieder geval nog wat fijne tripjes in het vooruitzicht die hopelijk op z'n minst een béétje zonovergoten zijn.

Te beginnen met een weekendje Brussel, volgende week. De zus van mijn vriend en haar man wonen parttime in deze Belgische stad en wij gaan ze eindelijk eens een bezoekje brengen. De weersvoorspellingen zien er tot nu toe prima uit, maar ook als het allemaal wat minder zonnig en warm is gaan we denk ik een heel fijn weekend tegemoet. Belgische biertjes drinken, lekker eten, goed gezelschap en een gratis slaapplek. What's not to like? 

Een week later vertrek ik met mijn collega's naar Italië. We gaan de grote boze Stelvio befietsen en bewandelen voor het goede doel (en voor de gezelligheid, uiteraard). De Giro d'Italia ging vandaag niet over de besneeuwde en ijskoude bergtoppen, maar als wij er zijn is alle sneeuw natuurlijk gesmolten en is het er heerlijk warm en zonnig. Hoop ik. En zo niet: skibroek aan en gaan! Al is het natuurlijk wel prettig als het in het dorpje waar we overnachten een tikje lekker weer is, zodat de geplande barbecue gewoon door kan gaan en we een paar heerlijke zwoele zomeravonden tegemoet gaan.

Twee weken later hoop ik op goed weer in eigen land. Dan ga ik namelijk naar Best Kept Secret, een nieuw festival in het Brabantse land. Een heel weekend luisteren naar leuke bandjes, dansen op de beats van toffe DJ's en 's ochtends vroeg door de zon uit de tent worden gebrand. Het lijkt me heerlijk.

De week dáárna ga ik met Jessica een weekendje naar Lissabon! Mijn vriend was daar een paar weken geleden en heeft een paar goede tips voor ons. Zoals een plek waar je heel goedkoop hele grote cocktails kunt drinken. En een heerlijk dagtripje naar het strand. Ook deze blog maakt dat ik echt héél veel zin heb in ons Portugese avontuur. Vorig jaar gingen Jessica en ik samen naar Barcelona en dat was zó leuk! Een traditie om in ere te houden, vind ik.

Daarna is mijn agenda angstvallig leeg, dus mag die snikhete zomer in Nederland van mij dan wel beginnen. Wat er vanaf 7 augustus gebeurt zal me een worst wezen (al gun ik jullie natuurlijk dan nog steeds zon en warmte, want zo ben ik). Dan vertrek ik namelijk met mijn lief met de auto naar het zuiden van Europa! We gokken nu op Frankrijk, maar het kan net zo goed Spanje worden. We zien wel waar het spreekwoordelijke schip strandt. We gaan in ieder geval heerlijk primitief kamperen. Dat vind ik zo fijn! Lekker kneuterig Yathzeeën op de camping, met als enige zorg wat we vanavond toch weer eens op ons krakkemikkige campinggasje moeten gaan koken. 

Hopelijk kom ik van alle reisjes terug met mooie verhalen voor de blog, een camera vol fijne herinneringen en vooral een knetterbruin en van top tot teen ontspannen lijf. Laat die zomer maar komen!

Dans tot je de weg weer weet

bron foto

Het is hier weer een weekje stil geweest. Maar dat was expres, want ik was aan het mijmeren. Vorige week had ik een bijzonder gesprek dat geheel in het teken stond van mij. Wie ben ik, waar sta ik, maar vooral: waar wil ik naartoe? Het gesprek leidde nog niet direct tot antwoorden, maar wel tot inzichten. Waarvan de speech van Nelson Mandela uit mijn vorige blogpost er één was. Het originele citaat komt overigens van schrijfster Marianne Williamson. Dat wist ik natuurlijk wel, maar mijn vader wees me daar nog even op en ik vind het slordig dat ik het er niet bij zette. Hierbij heb ik dat weer goed gemaakt.

Maar goed, mijmeren dus. Over wat het gesprek me gebracht heeft, welke gedachten er de afgelopen week in mijn hoofd ronddwaalden, of ik al iets meer een richting in mijn hoofd heb. Ik moest daarover een brief schrijven en dat heb ik zojuist gedaan. En ik geloof dat ik daar misschien wel iets groots mee teweeg heb gebracht. Maar dat weet ik nog niet. We zullen zien. Er zijn altijd zoveel 'maren'...

Hoewel de brief heel erg persoonlijk is, vind ik het toch leuk om een klein stukje hier te delen. Om mijn eigen 'reis' - oh nee, dat klinkt wel heel zompig - te documenteren en jullie misschien zelfs een klein beetje te inspireren ook eens stil te staan bij wie je bent en wat je nou eigenlijk wil en belangrijk vindt.

Tijdens het gesprek werd mij gevraagd of ik voorbeelden kon bedenken van momenten die tekenend voor mij zijn. Waar ik iets deed dat heel goed en helemaal als mij voelde. Ik heb geprobeerd om die ervaringen boven water te krijgen, waarbij ik het gevoel kreeg: ja, dát is Froukelien ten voeten uit. Of: tóén voelde ik me helemaal op mijn plaats, of deed ik iets wat zó natuurlijk voelde… Misschien zoek ik wel te diep of maak ik het te zwaar, maar ik kan die momenten niet vinden. Toen heb ik gedacht aan momenten waarop ik me het fijnst voel.

Ik voel me het fijnst als ik, zoals nu, met een kop thee aan de eettafel zit te schrijven. Met pen en papier, en de woorden komen vanzelf. Ik voel met het fijnst als ik buiten ben, in de zon. Niets doen is dan zo makkelijk. Ik voel me het fijnst als ik me focus op één ding tegelijk en me daar zo in verlies dat ik nergens anders meer aan kan denken. Bakken, koken – hoe frustrerend soms ook. Het is toch heerlijk als je enige zorg is of je cupcakes, taart of avondmaaltijd wel zullen smaken. Ik voel me het fijnst als ik een boek lees, of een tijdschrift. Het papier voelt zo fijn tussen mijn vingers. Ik voel me het fijnst als ik iets voor mensen kan betekenen. Al is het maar heel klein. Een pak luiers uit het bovenste schap in de Kruidvat pakken, voor iemand die er net niet bij kan. Vriendinnen verwennen met lekkere hapjes. Mensen laten lachen, lol hebben, zichzelf laten zijn.

Ik had bedacht dat 2013 een belangrijk jaar voor mij zou worden. En 2013 is inderdaad een jaar waarin er veel met mij gebeurt. Het begon niet erg prettig – zo zwart en donker wil ik me nooit meer voelen. Maar het brengt me uiteindelijk wel ergens. Het geeft me tijd en ruimte, een duwtje, om mezelf belangrijke vragen te stellen. Vragen die voorheen heel zwaar en dreigend voelden en nu soms nog steeds wel zorgen voor vervelende kriebels in mijn buik. Maar ik vind het niet meer zo erg om met die vragen rond te lopen. Het doet me haast geen pijn meer dat ik er (nog) geen antwoord op weet. Ik vertrouw erop dat dat wel komt. En ik hoef ook niet in één keer het allerjuiste antwoord te weten. Geluk is een richting, geen punt. En ik geloof dat ik dit jaar de goede richting in ben gelopen. Al voelt lopen nog te stijf, te ‘ik doe het omdat het zo hoort’. Ik wil fladderen, sprankelen en dansen.

Dans en weet dat je bestaat

dans een dans op hete kolen

dans de gaten in je zolen

dans tot de planeet vergaat

dans als alles is gezegd

dans tot je de tijd vergeet

dans zoals je ademhaalt

dans tot je de weg weer weet

dans om nooit meer stil te staan

dans de sterren en de maan

dans de bomen en het bos

niets meer vast en alles los

Ingmar Heytze uit: Alle goeds, Uitgeverij Podium, 2001

Sprankelen

Our deepest fear is not that we are inadequate,
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It's our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?

Actually, who are we not to be?
You are a child of God.
Your playing small doesn't serve the world.
There's nothing enlightening about shrinking,
So that other people won't feel insecure around you.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.
It's not just in some of us, it's in everyone.
And as we let our light shine, we unconsciously
Give other people the permission to do the same.

Dit leerde ik vandaag. Nelson Mandela zei het in 1994. Ik vind het heel. erg. mooi. En erg van toepassing. Waar God staat, lees ik niet perse Onze Vader die in de hemelen zijt. Of misschien ook wel. Maar van 'het universum' ben ik ook altijd wel gecharmeerd. Lees en interpreteer hoe je wilt. Ik vind het een prachtige levensles.

♥

Tune thursday: Get Lucky en andere shredded songs

Het hipste liedje op dit moment moet haast wel Get Lucky van Daft Punk en Pharell Williams zijn. Er ging al een hele hype aan vooraf, toen het nummer nog niet eens was uitgebracht. Verschillende samples circuleerden over het internet, maar uiteindelijk bleek onze eigenste Nederlandse DJ Michiel Veenstra de wereldprimeur te hebben. Hij draaide als eerste de volledige en juiste versie van het nummer op de radio. Een hype was geboren. Dat snap ik best, want ik begrijp haast niet hoe je dit geen leuk liedje kunt vinden. Oké, heel vernieuwend/innovatief/something you've never heard before/intens muzikaal/virtuoos/etc. is Daft Punk niet, maar ik kan er in ieder geval niet op stilzitten.

Maar het allerleukst vind ik misschien nog wel dat er in zo'n korte tijd al zoveel covers van het lied gemaakt zijn. De versie van Daughter vind ik heel mooi maar die van Postmen vind ik het allertofst. Wat komen er toch een hoop mooie nummers voort uit de radioshow van Giel Beelen. Krystl maakte ook al zo'n gave versie van dat andere hippe lentenummer waar Pharrell een mopje in mee zingt: Blurred Lines van Robin Thicke. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

Naast covers zijn er ook ehm... alternatieve versies van Get Lucky gemaakt. Bijvoorbeeld deze, waarin Pharrells stem zo vervormd is dat het precies lijkt alsof Michael Jackson helemaal niet dood is maar gewoon een gezellige nieuwe single heeft opgenomen. Vooral de eerste zin, wow! Het allerhardst heb ik echter gelachen om de zogenaamde shredded versie van het lied. Shredden houdt in dat je de originele muziek onder de video weghaalt, en nieuwe muziek (of iets dat daar op lijkt) daarvoor in de plaats zet, gebaseerd op wat je ziet gebeuren in de videoclip. En dan krijg je dus zoiets:

Ik vind het hilarisch. De eerste shredded video die ik zag was overigens onderstaande, van de Beach Boys. Tranen van het lachen, werkelijk waar. Het is zó flauw. Ik kan me best voorstellen dat ik de enige ben die dit leuk vindt. Maar ik wilde het toch even met jullie delen. En als het je niet aan het lachen maakt, dan heb je toch een leuk muzieklesje van mij meegepikt. Ik voel me bijna Leo Blokhuis.

Als je hardop moest lachen raad ik je aan even naar deze site te gaan en vooral de video's van Dire Straits (dat applausje aan het begin :')) en The Cure (die tamboerijn :')) te bekijken. Ze zijn wel wat te lang, vind ik, maar alsnog heerlijk vermaak.