Dit was 2013

Aan het einde van het jaar word je in blogland doodgegooid met jaaroverzichtjes. Ik snap dat wel, want wat is er leuker dan terug te kijken op al het leuks dat er is gebeurd? Herinneringen ophalen aan de hand van Instagramfoto's, tweets en Facebookstatussen. Je (in mijn geval) papieren erbij pakken en door het afgelopen jaar heen bladeren. Blogs en nooit gepubliceerde stukjes teruglezen, waar je soms heel blij en soms heel verdrietig van wordt. Ik had heel veel 'oh ja'-momenten. Van zoveel dingen was ik alweer vergeten dat ik ze gezien/gedaan/geproefd/beleefd heb. Daarom, niet perse voor jullie, maar vooral omdat ik het zelf zo leuk vind: een kleine terugblik op het afgelopen jaar. 

Ik ben waarschijnlijk het meest gelukkig op een festival of tijdens een concert. Ook 2013 kende weer volop concertbezoeken en ik heb diverse festivalterreinen mogen aanschouwen. De beste concerten die ik zag waren van The National - hoe kan het ook anders - in de Heineken Music Hall, The Lumineers in Paradiso en Muse in de Amsterdam Arena. Het enige meerdaagse festival waar ik dit jaar heen ging was Best Kept Secret en het was fantástisch. Vooral het indrukwekkende optreden van Damien Rice zal me nog heel lang bij blijven. Superleuk was ook London Calling in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord. Een schattig, klein, knus festival op een hele gezellige locatie. Jammer dat het zo koud was en dat ik in mei m'n biertje met handschoenen aan moest drinken. Leuke dansfeestjes dit jaar waren Shoeless op het Magneetfestival, Geheime Liefde, Valtifest en Geknaekt. 

Dit jaar maakte ik ook eindelijk zelf weer wat meer muziek! Ik zeg al jaren dat ik graag gitaar wil leren spelen, maar het komt er nooit van. Verder dan drie akkoorden kom ik niet; dan haak ik af omdat m'n vingers pijn doen en het me allemaal veel te langzaam gaat. Wat ik wel kan, omdat ik vroeger heel wat jaren les heb gehad, is dwarsfluit spelen. Niet het meest hippe instrument, maar daar probeer ik verandering in te brengen ;) Ik heb nu twee keer opgetreden samen met de band van mijn vriend, en dat vind ik (hoewel dóódeng) ontzettend leuk. Ik mag ook een mopje keyboard meespelen, wat ik ook erg tof vind, maar wat nog wel wat extra oefening vraagt. 

Waar ik het meest trots op ben is dat ik de Marikenloop heb gerend! In 31 minuten liep ik mijn allereerste hardloopwedstrijd. Ik had nooit gedacht dat ik hardlopen leuk zou vinden, laat staan dat ik het kon. Ik dacht dat mijn zwakke knietjes me nooit 5 kilometer lang zouden kunnen dragen, maar ze hielden het vol en daar ben ik supertrots op. Het hardlopen staat nu weer even op een laag pitje, maar ik wil proberen in 2014 voor de 10 kilometer te gaan. Maar over die voornemens misschien later meer...

Ook heel trots ben ik op het feit dat ik in één keer slaagde voor mijn rijbewijs! Wat was ik intens zenuwachtig voor mijn rijexamen, zeg. Maar het ging hartstikke goed en nog voordat we terugreden naar het CBR voelde ik al dat het roze pasje in the pocket was. Op de foto's hier boven nog wat random leuke dingen van het afgelopen jaar: 3voor12 Song van het Jaar met mijn broer in Paradiso, een superleuk dagje strand met lieve vriendinnetjes, het vrijgezellenfeestje (en de bruiloft!) van mijn schoonzus, en eindeloos Sons of Anarchy kijken op Netflix. 

 

Woord van het jaar en dus absoluut onmisbaar in dit overzicht: selfies! In mijn geval vaak feeling sorry for my selfies omdat ik het om de een of andere reden leuk vind om mezelf op verveel- en bankhangmomenten op de foto te zetten (en om knuffels te vragen ;)). Gelukkig ook een good-hair-day-selfie en een héérlijke op-het-terras-in-de-zon-chill-selfie.

En momentjes om die te maken waren er genoeg! Wat hebben we, hoewel die nogal lang op zich liet wachten, een heerlijke zomer gehad! Dat vroeg om heel veel zonovergoten momentjes op ons terras. Een heuse poolparty, lange zomeravonden, en na het werk nog even een wijntje drinken in de laatste zonnestralen. Hmm, ik kan niet wachten tot het weer lente wordt!

Het enige voordeel van herfst en winter: soep eten! Dit jaar ontdekte ik hoe makkelijk en heerlijk het is om zelf soep te maken. Door iedere zondag even te gaan zitten voor het menu van de komende week, hebben we dit jaar heel veel meer lekkere, nieuwe recepten uitgeprobeerd. Waaronder dus een aantal fantastische soepen. Met recht de hoogtepuntjes van dit jaar, hoor :)

Oké, ná de heerlijke tripjes die ik dit jaar maakte dan. De ultieme kampeervakantie in Frankrijk met mijn lief, een indrukwekkende reis naar Italië met mijn werk, en een supergezellig en bloedheet weekendje Lissabon met Jessica. Volgend jaar nog meer van dit, graag!

In dit jaaroverzicht natuurlijk vooral hoogtepunten en blijheidsdingetjes, want die zijn nu eenmaal het leukst om op terug te kijken. Maar het was niet allemaal rozengeur en wodka lime. Ik heb erg met mezelf geworsteld en met mijn werk. Wie ben ik eigenlijk, wat wil ik nou, ben ik wel ergens goed in, ben ik wel leuk genoeg, wat moet ik in hemelsnaam met m'n leven? Zomaar wat vragen waarover ik dagen- en nachtenlang gepiekerd heb. Stomme werkdagen, irritante treinreizen, vertragingen en vervelende klanten. Ze waren er allemaal. Maar gelukkig waren er ook altijd lieve mensen om me heen: collega's die me verwenpakketjes stuurden, mijn vriendje die me door mijn diepste donkere dalen heeft gesleurd, mijn lieve mama met wie ik huilend bij de Coffee Company gezeten heb (ik huilde, zij troostte), voicemailberichtjes van de liefste oma, kaartjes en knuffels van vriendinnen: al die dingen hebben het afgelopen jaar misschien wel extra bijzonder gemaakt. 

Om deze blogpost niet verschrikkelijk sentimenteel te eindigen, hier nog een paar random dingen die ik ook deed en/of leuk vond dit jaar: 

Meer bloggen dan ooit tevoren ~ Mijn blogs delen op Facebook ~ Uiteten bij Van Vlaanderen ~ Voor het eerst een pedicure - wat een heerlijke luxe! ~ Jonathan Jeremiah in de Melkweg ~ Mijn lentefeestje ~ Lieve schoonfamilie ~ Artis met vriendinnetjes ~ Voor het eerst mosselen eten en de BOB zijn, wat eindigde in een dronken nacht, een logeerpartij en een hele brakke tweede paasdag ~ The Great Gatsby ~ Jacco Gardner in Paradiso ~ Een weekend in Brussel bij mijn schoonzusje en haar man, waar we in de watten werden gelegd als hotelgasten ~ Hysterische vierdaagse feesten in Nijmegen ~ Amsterdam Roest ~ Superlekkere blueberry breakfast cake ~ De reünie van mijn oude middelbare school ~ Orlando in Paradiso ~ De paar boeken die ik gelezen heb (vader doen!) ~ Mediteren ~ Wandelen ~ Amsterdam Dance Event in het Concertgebouw ~ Rockband spelen ~ Kaasfonduen ~ Jake Bugg in Paradiso ~ Mijn nieuwe telefoon ~ Entertainment in de bus verzorgen tijdens het personeelsuitje ~ Hanneke's Boom ~ Le Guess Who ~ Bedford-Stuyvesant.

Over voornemens

Stom is dat hè? Dat als je jezelf dingen voorneemt te doen, en je die dingen écht graag wil doen, en je er ook helemaal zeker van bent dat je ze daadwerkelijk gáát doen... Dat je ze dan toch niet doet. Volgens mij heb ik hier al 40746 stukjes over geschreven, bijvoorbeeld deze, maar ik zeg het nog maar weer eens: voornemens tot uitvoering brengen vind ik het allermoeilijkste dat er is. En in het licht van het nieuwe jaar dat binnenkort dreigt aan te breken, leek me dat wel een mooi thema om aan te snijden. Mede om mijn blogstilte van alweer veel te lang eindelijk eens te verbreken.

Ik had me immers voorgenomen om twee keer per week een stukje te schrijven. Dat is duidelijk niet gelukt. Dit is pas het derde stukje van december. Ik had het druk, had geen inspiratie, was moe, had geen zin, vond geen onderwerp leuk genoeg. Stelde mezelf weer regelmatig de vraag: waarom gooi ik eigenlijk m'n hele leven online? Daarover kan ik, net als over voornemens, ook nog wel 40746 stukjes schrijven. Maar dan krijg ik weer allerlei leuke reacties hier, op Facebook en zie ik mijn bezoekersaantallen en volgers via Bloglovin' groeien. Dan zit ik dit stukje te tikken en denk ik: Froek, dit moet je vaker doen. Jíj vindt het leuk, andere mensen vinden het leuk: why the hell not? En je kiest altijd nog zelf wat je wel en niet wereldkundig maken wil. Dus, nieuw voornemen (ik voel de bui al hangen...): schrijven met die hap!

* Mijn vrije vrijdag besteden aan soul & job searching? Dat heb ik ook niet echt gedaan. Met name omdat de vrije vrijdagen nogal schaars waren, de afgelopen weken. Wel goed van mij (u mag applaudisseren): dat er twee vacatures waren waar ik überhaupt blij van werd (er is nog hoop!), dat ik brieven schreef en m'n CV en LinkedIn pimpte. Een uitnodiging voor een gesprek heeft het echter nog niet opgeleverd. En wat ik nou toch met m'n leven wil...? 

* Hardlopen. Tja. Ik was even vergeten dat ik een poosje uit de running (ha. ha) zou zijn. Als m'n pootje het toelaat, ga ik in januari alle decemberkilo's er weer af rennen. En die 10K komt er zeker, volgend jaar. 

* Shoppen (ik heb een nieuwe winterjas, olé!), lezen en fluiten heb ik wel gedaan, alleen niet goed genoeg naar mijn (perfectionistische en überkritische) smaak. Ik kon Stairway to Heaven nog steeds niet uit m'n hoofd (had 't ook maar 2 keer geoefend, dus what did I expect?) en ik zit nog veel te veel naar de schermen van m'n laptop, telefoon of iPad te staren in plaats van een boek of tijdschrift te lezen. Hopelijk brengt de kerstvakantie daar verandering in. 

Kortom: in goede voornemens bedenken ben ik een ster. De uitvoering laat echter nogal te wensen over. Maar de beoordelaar, is die eigenlijk wel objectief genoeg? Tellen kleine stapjes niet ook een beetje mee? Ik héb wel stukjes geschreven, hardgelopen, gesolliciteerd, geshopt, gefloten en gelezen. Ik heb alleen mijn uiteindelijke doelen nog niet bereikt.

Oké, nieuw voornemen: de vorderingen van mijn voornemens niet meten op wat niet gelukt is, maar focussen op wat ik wel gedaan heb. Bijvoorbeeld: dit is mijn 45ste blogpost van 2013. Dat vind ik bizar. Ik heb nog nooit zoveel stukjes in een jaar geschreven. En daar ben ik best een beetje trots op.

Gekke trekjes: de boekeneditie

Hoi lieve allemaal, bedankt voor jullie beterschapswensen als reactie op mijn vorige blog. Het been is inmiddels lekker blauw van buiten en nog wat beurs van binnen. Maar ik ben weer mobiel en van de schrik bekomen. Lieve berichtjes helpen zeker bij het herstel :-)

Een paar weken geleden betrapte ik een collega op een vreselijke daad. Met een vertrokken gezicht en pijn in mijn hart moest ik aanzien hoe zij haar pas gekregen boek (dat, heel toepasselijk, ging over het schrijven van columns en blogs) mishandelde. Ze vouwde het boekje helemaal dubbel en kneep er nog eens lekker hard in, zodat het open op tafel zou blijven liggen. De rug van het boek kermde van de pijn. Mijn hart huilde. In de boekenkast van mij en mijn vriend is precies te zien welke boeken hij nog niet heeft gelezen. De exemplaren die wel aan hem ten prooi zijn gevallen, hebben allemaal gebroken ruggetjes. De boeken die alleen ik gelezen heb, zijn bijna niet van nieuw te onderscheiden. Ik buig mijn boeken nooit om, leg ze nooit open en ondersteboven neer en lees ze (onbewust, echt waar!) maar half opengeslagen. Alleen de boeken die ik ooit op het strand las zien er ietwat gehavend uit. En om die boeken grient mijn hartje toch ook een beetje.

Mijn boekenkast is bovendien, heel OCD-verantwoord, op kleur gesorteerd. De boekenkast is de blikvanger in onze woonkamer, dus moet 'ie er natuurlijk wel een beetje stylish bij staan. Het liefst zou ik de boeken ook nog op grootte sorteren, zodat het nog wat netter oogt. Een mooi klusje voor in de Kerstvakantie. Sowieso moet ik maar eens opruimen en herindelen. Want al die boeken die dwars in de kast liggen? Brrr. Boekenseries staan overigens wel gewoon bij elkaar. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de Harry Potters van elkaar te scheiden. Gelukkig zijn alle drie de ruggen van De Hongerspelen zwart.

Nog zo'n gek boeken trekje: ik moet het boek waarin ik begin altijd uitlezen. Ook als ik het eigenlijk helemaal niet zo'n leuk boek vind. Misschien wordt het over een paar bladzijden wel spannend? Misschien gebeurt er in de tweede helft nog meer? Soms lees ik weken, máánden geen boek, omdat ik bezig ben in eentje waar ik met geen mogelijkheid doorheen kom. Het opgeven en in een ander boek beginnen? No way José. Als ik dat deed, had ik bijvoorbeeld nooit Bonita Avenue uitgelezen, wat pas op het einde echt een heel goed boek blijkt. Doodzonde als ik daar nooit achter gekomen was, natuurlijk.

Iets soortgelijks heb ik met notitieboekjes. Die wil ik eigenlijk ook altijd helemaal vol schrijven, voordat ik in een nieuw boekje begin. Ook als het papier naar is of als ik een heel heel heel mooi nieuw boekje gekocht heb (ook zo'n dingetje...) dat ligt te popelen om beschreven te worden. Gelukkig word ik hierin iets flexibeler en pak ik steeds vaker gewoon het boekje dat het hardste naar me roept. Op dit moment roept mijn nieuwe agenda keihard mijn naam. Beschrijf me! Vul me in! Gebruik je nieuwe stickers, masking tape, post-its, labeltjes (nog zo'n dingetje...)! Jongens, ik kan echt niet wachten om afspraken voor 2014 te maken. Oké, wel. Laat die agenda eigenlijk nog maar even lekker leeg. Want mijn planning en to do lists voor de laatste weken van dit jaar staan bomvol. Ik heb ook gekke lijstjes- en planningtrekjes. Maar daarover misschien later meer.

Heb jij ook dit soort gekke trekjes, met boeken, notitieboekjes of iets anders? Ik ben toch hopelijk niet de enige met dit soort raars? 

Over lief zijn voor jezelf

Omdat ik mezelf als doel heb gesteld om de laatste 50 dagen van 2013 minstens twee keer per week te bloggen, dwing ik mezelf nu even om achter de laptop te kruipen en een stukje te produceren. Ik heb hartstikke veel leuke ideetjes om over te schrijven, maar het ontbrak me de afgelopen dagen aan tijd om ze uit te werken. En nu ontbreekt het me even aan de energie. Of nou ja: ik heb wel even wat anders aan m'n hoofd.

Zonder er teveel over uit te wijden: gisteren ben ik geopereerd aan de spataderen die mijn linkerbeen danig ontsierden en het is me vies tegen gevallen. Zowel de ingreep zelf als de last en de pijn die ik er nu nog van heb. Brrr, de bibbers trekken al de hele ochtend door m'n lijf. 

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om lief te zijn voor mezelf en mezelf tijd te geven om te herstellen. Ik had namelijk niet verwacht dat de ingreep zo heftig zou zijn, en dacht eigenlijk dat ik meteen wel weer aan het werk kon. Gewoon weer verder gaan waar ik gebleven was, alleen een paar weken niet hardlopen. De realiteit is echter anders. Bewegen is goed, maar lopen doet pijn. En dus strompel ik af en toe maar wat door het huis en probeer ik mijn been - die van m'n lies tot m'n tenen is ingepakt in een steunkous - als ik zit zoveel mogelijk te bewegen. Maar eigenlijk voelt mijn hele lijf een beetje raar. Mijn vriendje kan heel goed uitleggen waarom dat zo is, en is gelukkig heel erg lief voor me. Ik wou dat ik zo lief voor mezelf kon zijn.

Dat doet me denken aan iets wat iemand een poosje geleden tegen me zei: dat we onszelf moeten behandelen zoals we met onze beste vriend(in) zouden omgaan. Als mijn vriendin zich zou voelen zoals ik nu, zou ik haar zeggen dat ze lekker op de bank moet gaan hangen met thee, chocola en televisieseries. Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken om haar werk. Dat ze zich maar lekker moet laten vertroetelen door haar vriend en dat ze echt wel een dagje (of langer, als dat nodig is) zielig en afhankelijk mag zijn. Dat ze zich niet groot hoeft te houden en heus wel als een stekker mag balen dat het zo tegenvalt.

Vanaf nu ga ik proberen alleen maar lieve dingen tegen mezelf te zeggen. En heel veel chocolade eten. En Sex and the City kijken. En natuurlijk al jullie meelevende reacties hartelijk in ontvangst nemen ;-) En hopelijk vind ik dan aan het einde van de middag weer een beetje de spirit, want er moeten nog  wel Sinterklaasgedichten geschreven worden, surprises in elkaar worden geknutseld, kraamcadeaus gekocht en sollicitatiebrieven geschreven. Maar gelukkig is er morgen weer een dag. 

Toevallig hè?

Toeval? Ik geloof geloof ik niet meer dat dat bestaat. Sinds ik mijn ziel en zaligheid over werken en mijn levensdoel aan mijn Moleskine heb toevertrouwd, kreeg ik niet één maar zelfs twee toffe vacatures toegestuurd. Binnen drie dagen, mind you. Terwijl ik al een jaar zit te miepen dat er maar niks leuks voorbij komt. Toeval? I think not.

Sinds ik schreef over random acts of kindness wordt het doen van aardige, kleine dingetjes voor mijn medemens me plotseling wel erg gemakkelijk gemaakt. Een Franse dame die bovenaan de roltrap met twee zware koffers staat te stuntelen, bedankt me hartelijk als ik één van de koffers van haar overneem en pas aan haar teruggeef als we heelhuids het perron op stappen. Verbazingwekkend trouwens, hoeveel mensen geïrriteerd reageerden op de mevrouw in kwestie, omdat ze de toegang tot de roltrap enigszins blokkeerde. Hoeveel moeite is het om 10 seconden een koffertje voor iemand vast te houden? Sprak moeder Theresa. Een oude dame, waarvoor ik een zitplaatsje vrijmaakte in een overvolle trein, tikt me bij het uitstappen zachtjes op mijn schouder om me nog even extra te bedanken dat ik voor haar ben opgestaan. En dan natuurlijk mijn buurman, aan wie ik vanavond een chocoladeletter gaf als dank voor zijn grapjes en vrolijke begroetingen iedere dag. Hij drukte me stevig de hand en zei dat 'ie me nu nog niet ging bedanken, maar dat dat later wel kwam. Ik ben benieuwd wat dat betekent. Maar goed, sinds ik erover schreef: momenten genoeg om iets liefs te doen voor anderen.

Natuurlijk vallen dingen je opeens meer op als je er bewuster mee bezig bent. Als je honger hebt, zie je ook ineens alleen maar etende mensen om je heen. Hoe beïnvloedbaar deze aantrekkingskracht is weet ik niet, maar het bevalt me tot nu toe uitstekend. Ik ga vanavond maar eens opschrijven dat ik honderdmiljoenmiljard blogbezoekers wil, en iemand die een mooie website voor me bouwt (gratis, natuurlijk). Dat ik dit all white Casio horloge om mijn pols wil zien en dat ik op vakantie wil naar een heel ver en heel warm land (ook gratis). Ik ben benieuwd wat de komende drie dagen mij 'toevalligerwijs' zullen brengen. Kom maar op, universum!

Een beetje blijheid verspreiden

Zonder al te veel in herhaling te vallen, baseer ik mijn blog van vandaag weer op The Self Help Hipster. Ik volg haar 50 dagen tot 2014 challenge immers op de voet. En ze heeft het nu eenmaal geschopt tot één van mijn favorietste bloggers. Gisteren ging de assignment van de dag over werk. En laat dat nu precies het deel van mijn leven waar ik het minst gelukkig over ben.

Onderdeel van de opdracht was om minstens 20 minuten te schrijven om een antwoord te vinden op de vraag 'Wat is jouw levensdoel?'. Zuchtend en steunend vleide ik me neer achter mijn notitieboekje. "Ik weet het echt niet," was de eerste zin die ik opschreef. "Van deze vraag krijg ik hartkloppingen," was de tweede. Maar toen dacht ik: "Niet miepen maar schrijven," en stak ik van wal. De 'theorie' achter deze opdracht kun je hier lezen. Van Steve Pavlina moeten we schrijven tot we in huilen uitbarsten: dán heb je je levensdoel gevonden. SHH is gelukkig niet zo streng en zegt: "Schrijf totdat je 'FUCK YES' denkt." En lo and behold, ik had het echt niet verwacht, maar na een half uur legde ik grijnzend van oor tot oor mijn pen weer neer.

Het eerste kwartier kwam ik nergens. Ik bleef maar hangen op werk en mijn loopbaan en wat ik daarin wel en niet leuk vind (of denk te vinden). Maar al schrijvend bedacht ik me dat werken helemaal niet mijn levensdoel is. Tuurlijk, ik heb geld nodig om mezelf te onderhouden en me enigszins comfortabel door het leven te bewegen. Maar ik leef niet om te werken. Hoewel werk natuurlijk een groot deel van de tijd in beslag neemt. Dus het is wel belangrijk dat mijn baan op z'n minst een béétje leuk is*. Maar mijn levensdoel ligt ergens anders.

Zonder mijn hele ziel en zaligheid hier bloot te leggen, wist ik opeens (weer) hoe fijn ik het vind om mensen blij te maken. Gewoon even te laten lachen. Gewoon een beetje blijheid te verspreiden. Door het maken van een grapje, het geven van een complimentje of het toesteken van een helpende hand. Glimlachen, de deur openhouden, kaartjes versturen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Random acts of kindness. Een beetje licht en luchtigheid brengen. Nou ja, you get the picture. 

Hoe ik dat dan wil gaan doen? Mijn hersenen draaien overuren. Ik kon er niet van slapen. Het liefst bedenk ik hier een projectje voor, waar ik dan ook over wil schrijven. Zodat ook mijn stukjes lachjes brengen, of inspiratie, of een minuutje ontsnapping aan de waan van de dag.

Voor nu word ik heel blij van het chocoladeletter project dat op Facebook rondwaart. Dit weekend koop ik voor 10 mensen die reageerden op mijn Facebookstatus een chocoladeletter, met een blij kaartje erbij. En ik koop er ook één voor mijn buurman, die me elke avond als ik uit mijn werk kom begroet met de woorden: "Goedemorgen, liefste buurvrouw!" Ik geef hem de B van Buurman, want ik weet niet hoe hij heet. Daar ga ik ook maar eens verandering in brengen. Ik verdien er geen geld mee, maar van het idee alleen al ga ik stuiteren. En Buurman hopelijk ook.

* 'Toevallig' kreeg ik vandaag van twee mensen dezelfde fantastische vacature toegestuurd. Even good vibes het universum insturen. Ik wil die baan. 

Hardloopjubileum

Precies een jaar geleden - oké bijna precies - begon ik met hardlopen. Voor mijn gevoel heb ik er sinds die tijd al 100 blogposts aan gewijd, maar niets blijkt minder waar. Af en toe kwamen mijn vorderingen wel eens voor in blije lijstjes, maar ik heb bijvoorbeeld nooit eerder geschreven over de Marikenloop die ik in mei van dit jaar liep. 

Ik ben totaal niet sportief. Vroeger zat ik op jazzdance en dat vond ik heus best wel leuk. Maar meestal moest ik mezelf echt naar de les toe sleuren. Ik verheugde me dan vooral op het ijskoude glas melk dat ik ná het dansen in één keer achterover goot. Zo koud en zo snel dat ik er hoofdpijn van kreeg. Hoogtepuntje van de week, ik zeg 't je. Op mijn veertiende stopte ik met dansen en daarna heb ik nooit meer gesport. Op wat blauwe maandagen hangend aan fitnessapparaten na. En een verdwaalde bodypump en pilatesles daar gelaten. Van dat hele pilates gebeuren schoot mijn knie uit de kom. Never again. Tot ik vorig jaar opeens helemaal klaar was met het gekwakkel met diezelfde knie. Ik ging naar de fysiotherapeut en de rest is geschiedenis.

En nu ren ik dus alweer een jaar. Al is een kleine nuancering wel op z'n plaats. Vanaf 18 november 2012 trainde ik ervoor om een half uur achter elkaar te kunnen rennen. Dat ging met ups en downs. Er zijn weken geweest dat ik helemaal niet rende. En weken waarin ik drie keer mijn hardloopschoenen onder bond. Ik schreef me - met angst en beven - in voor de Marikenloop in Nijmegen. Pas een week daarvoor lukte het me ein-de-lijk om non-stop vijf kilometer te rennen. Op 26 mei liep ik mijn eerste race en het was magisch. Ik heb zó veel mensen ingehaald tijdens het rennen. Er waren zó veel mensen slechter dan ik. (En er waren er nog veel meer die véél beter waren, maar die vergeten we voor het gemak maar even). En het allerbelangrijkste: ik deed iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou kunnen. En dát, jongens en meisjes, is dus het allerbeste gevoel dat er is. 

De euforie en de voldoening die ik voelde omdat ik mijn doel bereikt had, bleven nog weken door werken. Ondertussen stonden mijn hardloopschoenen stof te verzamelen onder de kapstok. Ik had mijn doel bereikt, dus rennen was niet meer interessant. Achteraf baal ik natuurlijk dat ik niet heb doorgezet. Aan het begin van dit jaar schreef ik namelijk twee hardloopdoelen op. Vijf én tien kilometer rennen. Als ik na de Marikenloop was blijven trainen, weet ik zeker dat ik die tien kilometer nu al in de spreekwoordelijke pocket had gehad. In plaats daarvan probeer ik nu weer op te krabbelen naar mijn 'oude niveau', voor zover je daarvan kunt spreken.

Maar om dit feestelijke stukje (een jaar lang rennen, hieperdepiep!) niet in mineur te eindigen: er ligt een nieuw doel op de loer. Op 11 mei wordt De Groene van Amsterdam georganiseerd. Een marathon dwars door het 'groene' Nieuw-West. Die marathon wordt 'm uiteraard niet, maar gelukkig is er ook een tien kilometerrun. En dat zou haalbaar moeten zijn. Ik durf me nog niet aan te melden, want ik ben bang dat het me toch niet lukt (kuch story of my life kuch). Aan de andere kant, rennen met een doel is 100 keer makkelijker dan 'gewoon voor de leut' een rondje door het park stiefelen. Zal ik dan toch maar...?

50 dagen tot 2014

Eén van mijn favoriete blogs is die van Lianne aka The Self Help Hipster. Kort gezegd geeft Lianne op een hilarische manier praktische tips voor een beter (zinvoller, actiever, gezonder, fijner, minfuller enzovoort en zo verder) leven. Voor de laatste 50 dagen van 2013 - ja mensen, die zijn reeds aangebroken! - heeft ze een challenge in het leven geroepen. Om in die laatste 50 dagen het jaar nog nét iets beter te maken dan het al was. Of, om met de woorden van TSHH te spreken: om het jaar minder 'meh' en meer 'oké, cool' af te sluiten. De challenge begon een paar dagen geleden met het maken van een lijstje. En daar waar lijstjes gemaakt moeten worden, sta ik vooraan in de rij te trappelen van ongeduld. De eerste opdracht: maak een lijstje van dingen die je nog wil doen in 2013. En hou het realistisch. Dat laatste vind ik lastig, maar ik heb m'n best gedaan.

1. Ik wil actief bezig zijn met mijn toekomst, carrièretechnisch gezien. Concreet betekent dit dat ik elke week, liefst op vrijdag want dat is mijn vrije dag, ten minste twee uur wil besteden aan het zoeken van vacatures, het oriënteren op organisaties waar ik wel zou willen werken en het schrijven van sollicitatiebrieven. Maar ook actief aandacht besteden aan mijn 'innerlijke zoektocht' (huuu): wat vind ik nou eigenlijk leuk om te doen? Waar word ik blij van? Hoe ziet mijn ideale (werk)dag eruit? Wat kan me helpen om een antwoord te krijgen op deze vragen? En nee, het is niet onhandig dat ik zo openlijk op internet zet dat ik op zoek ben naar een andere baan - want stél dat mijn huidige werkgever het zou lezen... De organisatie waar ik nu werk, houdt over minimaal één, maximaal twee jaar op te bestaan. Iedereen wordt aangeraden nu al op zoek te gaan naar een andere baan. Er is zelfs budget beschikbaar om iedereen aan een goede bestemming te helpen. Dus mocht u iets weten... Ik ben heel makkelijk in de omgang ;)

2. Ik wil iedere week tenminste één keer hardlopen. Het liefst zou ik hier 'twee keer per week' neerzetten, maar ik weet dat ik mezelf dan teleur ga stellen. Eén keer per week gaat sowieso lukken, twee keer per week zou fantastisch zijn. Een meer concreet afstands- of tijdsdoel heb ik nog niet. Eerst maar weer eens rustig opbouwen en zorgen dat ik weer een half uur achter elkaar kan rennen. Al smeden vriendinnetjes al plannen om op 11 mei 10 kilometer te gaan rennen... Ik denk er nog even rustig over na.

3. Gaan shoppen. Dit klinkt misschien een beetje raar, maar shoppen is voor mij echt een opgave :'). Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk en word er alleen maar onzeker van. Maar ik baal echt van mijn huidige (winter)garderobe, dus een goede shopping spree is zeker nodig. Dit doel is wat mij betreft eigenlijk al geslaagd als ik een nieuwe winterjas koop. Status van mijn huidige jas? Hangend aan een zijden draadje.

4. Ik wil op 20 december, als de band van mijn vriendje weer moet optreden, Stairway to Heaven uit mijn hoofd spelen. Ik wil dwarsfluiten weer cool maken B-), maar steeds mijn bladmuziek bij de hand moeten hebben, draagt daar natuurlijk niet echt aan bij.

5. Ik wil twee keer per week een nieuwe blogpost online zetten. Jongens, ik vind het zó leuk dat ik weer aan het bloggen ben! Oké, het is nog niet echt consequent en het kan heus wel wat vaker. Maar ik heb dit jaar al 45 blogposts geschreven en dat is volgens mij meer dan ik ooit in een jaar gedaan heb. En er kan nog veel meer bij! Twee keer per week schrijven (of in één weekend twee posts schrijven en verspreid over de week online zetten) moet zeker haalbaar zijn. En dan heb ik aan het eind van het jaar misschien wel (bijna) 60 blogs geschreven!

6. Op mijn lijstje - dat ik aan het begin van deze week al schreef - staat ook nog 'Alle Flows bij lezen'. Maar bij nader inzien vind ik dat maar een stom doel. Wat maakt het nou uit dat er nog heel veel ongelezen tijdschriften door het huis zwerven? Juist een heerlijk vooruitzicht, toch? Wat ik wel wil proberen is om minder blogs van anderen te lezen en in plaats daarvan vaker een boek of de Flow te pakken. Uiteindelijk is dat toch veel ontspannender dan te lezen over the fabulous lives van mensen die ik toch niet ken. Maar blijven jullie toch vooral mijn blog wél lezen!

Naast het nastreven van deze doelen, geeft TSHH zichzelf en haar lezers iedere dag een opdracht, om de dag net wat specialer, leuker, actiever of nuttiger te maken. Ik ga m'n best doen om ook die opdrachten uit te voeren. Want ik wil dit jaar fijn eindigen. Not with a fizzle, but with a bang

Weekly wrap up #10

Na twee hectische werkweken en één mini-vakantieweekend als beloning, is het wel weer eens tijd om een blogje te schrijven. Ik dacht dat ik maar een week nalatig was, maar het blijken er al twee te zijn. De tijd vliegt en andere clichés. In de afgelopen weken heb ik, naast de longen uit m'n lijf gewerkt, gelukkig ook nog een hoop leuks gedaan en gedacht. Tijd voor een blije lijst!

 Ik heb een nieuwe telefoon! Mijn oude (gekregen) iPhone kon me niet meer bekoren, vooral omdat 'ie zulke slechte foto's maakte. Met mijn spiksplinternieuwe HTC One kan ik wat dat betreft mijn hart ophalen. Dat biedt ook fijne blog perspectieven.

 Afgelopen donderdag zag ik mijn favorietste band aller tijden optreden in de Heineken Music Hall. The National was geweldig! Ik had verwacht dat ik wel een traantje weg zou moeten pinken - ze maken immers niet de meest opgewekte muziek - maar in plaats daarvan stond ik de hele show met een glimlach van oor tot oor te genieten. Niet te geloven hoeveel ik van hun muziek hou. Ik wil nooit meer iets anders horen.

 Voorafgaand aan het concert aten we sushi bij Ichi-E op de Arena Boulevard. Ik had in geen 100 jaar meer sushi gegeten. Ik heb er nooit heel erg zin in, maar als ik het dan eindelijk weer eens eet, vind ik het heerlijk. De sashimi viel een beetje tegen, maar de sushi die je hierboven op de foto ziet - met een reuzengarnaal in tempuradeeg - was fantastisch. En de gegrilde ossenhaas (nee, geen sushi, oeps) met zoete sojasaus en wilde spinazie was ook ontzettend lekker. 

 Zaterdag speelde ik voor het eerst in mijn leven Rockband en het was hilarisch. Dat smaakt naar nog heel veel meer Rockband dates, want mijn gitaar skills vragen er om nog wat opgekrikt te worden.

 Zondag liep ik eindelijk weer eens hard. Een week eerder probeerde ik het ook al eens, maar toen ging het niet zo lekker. Mijn benen voelden heel zwaar, het hagelde keihaard en ik had vooral veel last van m'n longen. Gisteren ging het een stuk beter en rende ik 4 kilometer met maar 2 korte looppauzes. Niet slecht, voor iemand die sinds 26 mei (de dag van de Marikenloop in Nijmegen) niet meer getraind heeft, en niet echt een basisconditie heeft om op terug te vallen. Hoe moeilijk ik het ook vind om mezelf naar buiten te slepen om een rondje te rennen, ik ga het vanaf nu in ieder geval elk weekend een keertje doen.

 Ik wil niets anders meer kijken dan Sons of Anarchy. We sjezen echter door de seizoenen heen, dus in de zeer nabije toekomst valt er niet zoveel meer te zien. Maar wat is het een gewéldige serie. Het gaat over een motorclub vol criminelen. Over vriendschap, verraad, wraak en liefde. En er zit een lekkere man in.

 Weet je nog dat ik schreef over menu planning? We're still going strong! Het lukt ons nog steeds iedere week om 3 of 4 maaltijden vooruit te plannen en ik vind het heerlijk. Wat een verademing om niet iedere dag te hoeven bedenken wat te eten, en in een super drukke Albert Heijn de benodigde boodschapjes bij elkaar te hoeven sprokkelen. 

 Mijn blog (in z'n huidige vorm) bestond vorige week 1 jaar! Twee violen en een trommel en een fluit! Op naar een heel nieuw jaar vol blogplezier :).

Stop this train*

Gisteren had ik twee fijne dates met verschillende vriendinnen: een lunch- en taartdate en een borrel- en burgerdate. Tijdens beide afspraakjes kwam hetzelfde gespreksonderwerp aan de orde, namelijk ouder worden. Los van elkaar kwamen mijn vriendinnen tot de conclusie dat de zo gevreesde, maar onvermijdelijke aftakeling begonnen is. We worden écht oud! Leuk dat dat me twee keer op een dag zo haarfijn duidelijk werd gemaakt. Op welke feiten werd mijn neus gedrukt? Lees en huiver.

1. Wilde stapavondjes zijn verleden tijd. We geven steeds vaker de voorkeur aan een brave borrel na werktijd. Of een klein drankje in de kroeg, ook prima. Maar wel graag op een christelijk tijdstip weer naar huis, want anders is het zonde van de volgende dag.
2. Die volgende dag is, als je dan tóch nog een keertje de bloemetjes hebt buitengezet, de hel op aarde. Want katers worden steeds erger naarmate je ouder wordt. En als je oud bent, vallen de katers je blijkbaar al lastig na slechts vier alcoholische versnaperingen. En katers zijn ook heel zonde van je dag.
3. Ik heb met vriendinnen gepraat over het al dan niet aflossen van mijn hypotheek. Dit behoeft geen verdere uitleg, me dunkt. 
4. Andere gespreksonderwerpen die de revue passeerden: vaatwasmachines, melkopschuim-apparaten, vacuüm opbergzakken (vreselijk handig!), favoriete smaken Nespresso, het doen van weekboodschappen en hoe heerlijk dat toch is en het dertigersdilemma.
5. Toen mijn moeder zo oud was als ik nu ben, was ze zwanger van mij. Slik.
6. Op de één of andere manier gaan gesprekken die ik voer tegenwoordig wel heel vaak over trouwen en kinderen krijgen. What's up with that? Ik ben nog maar net student-af! Oh, wacht...
7. Voor het naar bed gaan (op een alles behalve spannend tijdstip, uiteraard) trok ik nog even een paar grijze haren uit mijn hoofd. Ik heb gezworen mijn haar nooit te zullen verven, maar ben inmiddels de wanhoop nabij. Waarom zijn grijze haren dan ook meteen zo dik en stug en sprieterig? Ik wil dit niet.

Dus, stop mij maar in een verzorgingstehuis. Ik takel af, met rasse schreden. In december moet ik zelfs steunkousen gaan dragen. Maar daarover later meer, misschien. Voor nu vind ik troost in de gedachte aan de kassameisjes van de Albert Heijn. Zij vragen me nog regelmatig om mijn ID-kaart als ik mijn fles advocaat rode wijn wil afrekenen. Dat geeft de burger moed.

* John Mayer zingt een mooi liedje over ouder worden, met daarin één van mijn lievelingszinnen: "So scared of getting older, I'm only good at being young." Maar heus, zo erg is het nou ook weer niet. Behalve die grijze haren dan. En de katers. En dat dertigersdilemma.

Liebster Award

Ik kreeg een Liebster Award, dus ik besta! Dankjewel Ongevera, dat je mij getagd hebt. De Liebster Award waart volgens mij al jaren rond in blogland en is een soort aanmoedings'prijs' voor bloggers met minder dan 200 volgers. Daar ben ik er absoluut één van :). De regels van de Liebster Award zijn als volgt: 

De Liebster Award is bedoeld om beginnende of nog niet zo bekende bloggers meer bekendheid te geven en om een extra stimulans te geven om zo door te blijven gaan met het bloggen. Hij mag alleen uitgereikt worden aan blogs met minder dan 200 volgers (je kunt  hiervoor Bloglovin’ gebruiken). 

Als je genomineerd bent, doe je het volgende: 

1. Geef 11 feiten over jezelf.

2. Beantwoord de 11 vragen van diegene die je nomineerde.

3. Nomineer zelf 9 bloggers met 200 volgers of minder.

4. Stel deze 9 bloggers 11 vragen.

5. Breng de genomineerden op de hoogte van hun nominatie

6. Noem diegene die jou heeft genomineerd.

Er staat me een hoop te doen dus. Daar gaan we dan!

11 feiten over mij

1. Ik ben geboren in Friesland, maar woon nu in Amsterdam. Daartussen liggen vijf verhuizingen: naar Nieuwkoop, 'intern' in Nieuwkoop, naar Uithoorn, naar Utrecht en nu woon ik alweer 2 jaar in mijn lievelingsstad. Dit zijn gelijk 3 feiten in 1, hoppa!

2. Ik hou van opschrijfboekjes en agenda's. Mijn agenda voor 2014 ligt hier voor me op tafel en ik sta te popelen om er dingen in te schrijven. Dus, wie wel er volgend jaar met me daten?

3. Vorige week hebben we de ramen gelapt en ik geniet al de hele week van het kraakheldere uitzicht. Sowieso kan ik uren naar buiten kijken, naar de mensen die voorbij lopen en de onderbuurman die zijn goedkope kippetjes aan de man probeert te brengen. Naar buiten kijken is nu natuurlijk extra fijn met zo'n schoongewassen raam.

4. Ik ben een bange schijterd. Dingen die snel gaan vind ik eng, dingen die hoog zijn vind ik eng, dingen die kunnen breken vind ik eng, dingen die in de fik kunnen vliegen vind ik eng, ergens op beoordeeld worden vind ik eng, onweer vind ik eng, honden vind ik eng, zelfs het donker vind ik soms eng. Het is een wonder dat ik nog naar buiten durf. 

5. Ik wou dat ik gitaar kon spelen. En piano. En cello. Hoewel dwarsfluit kunnen spelen heus ook best leuk is.

6. Ik ben nog nooit buiten Europa op vakantie geweest.

7. Ik ben verslaafd aan een mannenserie. Sons of Anarchy heet het, en het gaat over een stoere mannen motorclub. Het is echt fantastisch, jongens. Gratis tipje van mijn kant!

8. Elke keer als ik in een huis van iemand kom waar ik nog nooit eerder ben geweest, krijg ik heel veel zin om mijn eigen huis opnieuw in te richten. Maar daar komt - story of my life - dan eigenlijk nooit iets van terecht.

9. Ik heb de boeken in mijn boekenkast op kleur gesorteerd. En daar word ik intens gelukkig van. Trouwens, ook de apps op mijn telefoon zijn op kleur gerangschikt. Verder heb ik geen last van OCD, hoor.

10. Tijdens mijn studie pedagogische wetenschappen heb ik een minor Nederlandse taalkunde gedaan. Heel leuk en interessant: een soort wiskunde, maar dan met taal. Misschien ga ik daar ooit nog wel weer eens wat meer mee doen. Schrijven, woorden, zinnen maken en ontleden: ik hou ervan. Tijdens de schrijfcursus op mijn werk ben ik steeds door het dolle heen als we oefeningetjes mogen doen. Passieve zinnen actief maken, en zo. Geef mij een paar velletjes met opdrachten en ik ben uren zoet.

11. Ik ben heel slecht met fietsen. Op de fiets ben ik bang om te vallen :') - dat mijn stuur verstrengelt raakt in het stuur van degene die naast me fietst, dat ik uit de bocht vlieg, dat ik met mijn wiel in de tramrails kom, dat ik een stoeprandje niet zie -, en bij het wegzetten of pakken van mijn fiets gaat er altijd wel wat mis. Ik kan niet bij m'n slot, stoot per ongeluk één fiets om waarmee ik een domino-effect veroorzaak, sla mijn slot keihard tegen m'n scheenbeen, stoot m'n hoofd tegen het stuur, schraap mijn handen langs mijn kapotte fietsbel. Ja jongens, het leven... Dat gaat dus niet over rozen.

De vragen van Vera

1. Wat was het moeilijkste wat je gedaan hebt in je leven?

Eh, deze vraag beantwoorden? Djeez Louise, wat een fijn begin van dit lijstje. Ik kan niet iets bedenken dat ik echt gedaan heb dat heel moeilijk was. Maar het begin van dit jaar was best wel een moeilijke periode voor mij. Zonder er zielig over te gaan zitten doen: ik hoop dat ik me nooit meer zo donker en dieptriest hoef te voelen. Nu ik eraan denk: misschien was het wel het moeilijkst om toe te geven dat het echt even niet goed met me ging.

2. Wil je rijk worden?

Maar natuurlijk. Ik wil er alleen niet heel hard voor hoeven werken. Want, nog een gezellig feitje: ik ben hartstikke lui.

3. Wat maakt jou aan het lachen?

Vrijwel alles.

4. Wat doe je tegen stress?

Ik wou dat ik kon zeggen: mediteren. Want dat was echt mijn voornemen. Komt niks van terecht, uiteraard. Al las ik tijdens stressvolle dagen wel korte momentjes in waarop ik even rustig ademhaal en stilsta. En verder: heel veel zuchten, tegen iedereen zeggen dat ik stress heb, af en toe in huilen uitbarsten en wachten tot het over is.

5. Houd je van ontbijten? Zoja, wat eet je?

Ik hou niet bijzonder veel van ontbijten, maar heb het absoluut nodig. Als ik niet meteen iets eet nadat ik ben opgestaan, ga ik van m'n stokje. Jarenlang at ik twee bruine boterhammen met hagelslag als ontbijt, maar inmiddels eet ik bijna elke dag een kommetje yoghurt met muesli en een beetje honing. Soms havermout, en heel soms toch nog die boterhammen met hagelslag. En elke zondag 2 croissantjes met kaas uit de oven.

6. Wat is de mooiste film die je hebt gezien?

Oei, wat moeilijk! Ik ben toch nog steeds wel verslingerd aan Lord of the Rings, maar vond bijvoorbeeld ook Into the Wild een hele mooie film. En De Kleine Zeemeermin. Kortom: dit weet ik echt niet :P

7. Wie inspireert jou?

Iedereen die z'n hart volgt en doet wat 'ie écht wil.

8. Hoe ziet een ideale dag van jou eruit?

Op dit moment, geredeneerd vanuit de state of mind & body waarin ik me nu bevind: in bed of op de bank, met veel thee en chocola en Sons of Anarchy. De hele dag, ja.

9. Welke huishoudelijke taak vind je het minst leuk?

Het schrobben van de douche. En daardoor doe ik dat te weinig en dat maakt het, als ik het dan écht weer even moet doen, natuurlijk een nog helser karwei.

10. Met wie zou je wel vrienden willen zijn?

Ik ben geloof ik heel blij met de vrienden die ik nu heb, want ik kan werkelijk niemand bedenken. Vriendin zijn van een celeb lijkt me uiterst vermoeiend, bovendien. Maar een leuke schrijver of mindfulness goeroe lijkt me nog wel wat. 

11. Om welke blunder van jezelf kon je het hardst lachen?

Bij vragen over blunders kan ik er eigenlijk altijd maar eentje bedenken. Namelijk dat ik in een overvolle bus van de skipiste naar het huisje het been van mijn toenmalige vriendje dacht te liefkozen met mijn hand, terwijl ik in werkelijkheid het been van een klasgenootje betastte. Lachen, gieren, en het schaamrood op m'n kaken.

Ben ik een onmens als ik het hierbij laat en verder niemand tag? Ik volg namelijk haast alleen maar grote blogs en vind het stom om mensen te taggen die ik helemaal niet 'ken'. Dus ja, ik ben wel weer de party pooper. Wel vond ik het een eer om de Liebster Award te mogen ontvangen, en was het erg leuk om deze 22 feitjes over mij met jullie te delen! Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen.

Dansen in Het Concertgebouw

bron foto

Vrijdagmorgen stapte ik, zoals bijna elke werkdag, om 7.45 uur op Amsterdam Amstel in de trein. Het was druk. Té druk voor een vrijdag. Eén blik op de passagiers die lamlendig in hun stoelen hingen was genoeg om deze drukte te verklaren: de trein zat vol met die hard feestbeesten die huiswaarts keerden na een nachtje knallen op het Amsterdam Dance Event (ADE). De coupé waarin ik chagrijnig stond te zijn (werken op vrijdag is tot daaraan toe, maar dan ook nog moeten stáán in de trein, pfff) stonk naar bier en sigaretten. Sommige feestgangers hingen dubbelgevouwen en diep in slaap in hun stoel. Anderen hadden duidelijk nog genoeg drugs - of adrenaline, maar who am I kidding - in hun lijf om wakker te blijven. Een vreemd contrast met de fris gedouchte en in pak gehesen forenzen, op weg naar hun werk.

Diezelfde vrijdag maakte ik 's avonds weer deel uit van een mooi contrast. Het Concertgebouw stroomde vol met jonge, hippe (en iets minder hippe) dansliefhebbers. De meesten hadden zich voor de gelegenheid netjes aangekleed. Anderen verschenen in outfits die het daglicht nauwelijks kunnen verdragen en daarom voor altijd zouden moeten worden weggestopt in de donkere krochten van de underground clubbing scene. Nee oké, zo erg was het niet, maar ik probeer hier een contrast te schetsen.

Ter ere van ADE speelden er drie acts in Het Concertgebouw. DJ Patrice Bäumel werd vergezeld door klokkenspelspeler Dominique Vleeshouwers, die samen een betoverend stukje muziek ten gehore brachten. Een mooi voorprogramma voor Het Nederlands Kamer Orkest, dat de nummers van DJ Henrik Schwarz in een klassiek jasje stak. Sommige tracks waren echt heel gaaf, tot kippenvel aan toe. Anderen vond ik te ingewikkeld, kon ik door de rare friemelgeluidjes tussendoor niet zo goed volgen. Maar al met al was het fantastisch om te zien en te beluisteren. Na de pauze volgde een optreden van Darkside, een DJ/zang/gitaar/piano-duo, dat een uur lang in het donker optrad. Ik ben er nog niet over uit wat ik hier nou precies van vond. Soms produceerden ze slechts geluid: muziek, melodie en beat waren ver te zoeken. Maar af en toe speelden ze een heel gaaf nummer, met een dikke beat en hypnotiserende geluidseffecten. De lichtshow maakte het helemaal af, al werden we bij vlagen verblind door stroboscopen en de weerspiegeling van superfelle lichten in een ronddraaiende spiegel.

Ik kan me voorstellen dat jullie na deze beschrijving niet heel veel wijzer zijn geworden over wat er zich op vrijdagavond in Het Concertgebouw afspeelde. Sorry, maar je had erbij moeten zijn ;). Het was een heel bijzondere avond, al was het alleen maar om met zo'n divers en 'anders dan normaal'-publiek op zo'n mooie, statige plek te zijn. We dronken nog een biertje op de after in de Spiegelzaal. Dansen op rood tapijt. En netjes om 01.00 uur op de fiets naar huis.

Tune tuesday: Orlando

Twee jaar geleden speelde Orlando in een superfancy studentkamer in Amsterdam tijdens Stukafest. Ik was meteen verkocht, want zangeres Tessa is zo'n jaloersmakend leuk muzikaal hipstermeisje met een prachtige stem, en had een appetijtelijke gitaristnaast zich. Ik ben soms best een beetje oppervlakkig als het om muziekkeuze gaat. En op het podium ziet iedereen er tien keer zo sexy uit.

Maar serieus, Orlando maakt echt hele fijne muziek met vaak hele leuke teksten. De titel van hun debuutalbum is 'The early warning company', naar het gelijknamige liedje. Het gaat over een organisatie die er ineens voor je is als je dreigt een verkeerde keuze te maken. Ik zeg: gat in de markt!

Twee weken geleden speelde Orlando in de kleine zaal van Paradiso. De blazers, de meerstemmigheid, de leuke liedjes: ik vond het tof. Jammer dat de teksten niet zo goed te verstaan waren en dat Tessa haar stem niet altijd goed gebruikte. Lekker voluit zingen, meid. Je stem is het mooist op z'n helderst. Ondanks dat heb ik me uitstekend vermaakt. En toen ze een cover speelden van een prachtig nummer van mijn favoriete band The National, pinkte ik bijna een traantje weg.

De gelukkige huisvrouw: menu planning

In mij huist een kneuterige huisvrouw. Voor de net- en schoonheid van mijn huis zou het fijn zijn als ze zich iets vaker liet zien. Ik voed haar met blogs over homemaking, printables die ik tegenkom op Pinterest en allerhande organizing tips die ik via via via vind. Maar meestal blijft het dus vooral bij plaatjes kijken of tips van andere huisvrouwen lezen. "Oh, súper handig," denk ik dan altijd. En verder verandert er niks in mijn vaak rommelige en meestal een beetje smoezelige huisje. (Zo klinkt het wel heel erg. Maar ik vind het bij ons thuis eigenlijk nooit netjes en schoon genoeg). 

Sinds ik samenwoon (ruim 2 jaar nu - wow!), wil ik al doen aan menu planning. Het lijkt me zo heerlijk om niet iedere dag op of uit het werk na te hoeven denken over wat we nu toch weer moeten eten. En dan ook nog rammelend van de honger en gaar van de treinreis boodschappen te moeten doen in een overvolle Albert Heijn. Wat een hemel moet het zijn om thuis een goed gevulde koelkast aan te treffen, met daarin alles wat je nodig hebt om - ik noem maar wat - een oosters pompoensoepje in elkaar te flansen. Toch kleven er aan het plannen van je avondeten volgens mij ook nadelen. Want hoe weet je nou op de dag zelf waar je zin in hebt? En misschien heb je op woensdag wel helemaal geen zin om uitgebreid te koken, terwijl er precies dan een of ander fancy hoofdgerecht op de planning staat. Als tip kreeg ik: plan niet je hele week vol en ga flexibel met je dagen om. Dan is het prima te doen. En dus stelde ik vandaag mijn eerste (halve) weekmenu samen en deed ik de meeste boodschappen die ik ooit in één keer gedaan heb.

Tot en met dinsdag weet ik nu dus precies wat ik ga eten. Twee keer smullen van eerder genoemde soep, deze lauwwarme pastasalade met zalm uitproberen en op dinsdag (of een andere dag van de week - niet te streng zijn!) maak ik mijn all time favourite stamppot andijvie. Ik ben benieuwd hoe het bevalt en of ik dit een beetje vol kan houden. Mijn innerlijke huisvrouw is in ieder geval weer even tevreden gesteld.

Hebben jullie nog tips voor maaltijden die ik aan mijn toekomstige weekmenu's kan toevoegen?

Afstoffen

bron foto

Oh nee toch! Ik wist wel dat ik al een tijdje niet meer geblogd had, maar dat ik sinds half juni niet meer geschreven heb... Daar breekt m'n klomp van. Want dat stond dus helemaal niet in de planning. Ik wilde juist méér bloggen, niet minder dan ik ooit gedaan heb. Oké, zo'n dieptepunt is dit nou ook weer niet, maar ik was juist zo goed op dreef.

Deels was dat te wijten (of te danken) aan het feit dat ik wat minder werkte en dus meer tijd had om stukjes te schrijven. Nu werk ik weer volledig. Of nou ja, 32 uur. Genoeg tijd om twee keer per week een blogje te produceren, zou je denken. Maar niet dus. Het ontbreekt me vaak aan inspiratie, maar vooral aan het lef om gewoon maar wat neer te typen. Achter mijn laptop te gaan zitten en te schrijven. Wat er maar in me op komt. Of om een idee dat ik al heel lang heb eens echt goed uit te werken. Hoe langer een idee in mijn hoofd ronddwaalt, hoe stommer ik het ga vinden. Ik schreef volgens mij al eens eerder de tip aan mezelf om alle inspiratie en ideetjes die ik heb direct te noteren. Dáár komen blogposts van.

Dan had ik in de afgelopen maanden stukjes geschreven over Best Kept Secret Festival, het fijne weekendje Lissabon met Jessica, de mindfulness training die ik volgde en waar ik heel veel aan heb gehad, mijn heerlijk kneuterige kampeervakantie in Frankrijk, de fijne feestjes Shoeless Magneet, Valtifest en Geknaekt, de bruiloft van mijn schoonzus, restauranttip Reuring, de reünie van mijn middelbare school en waarom de herfst soms eigenlijk best leuk is (behalve vandaag want vandaag regent het alleen maar). Tussendoor had ik receptjes kunnen delen en kunnen uiteenzetten over mijn wens om aan menuplanning te doen. Maar om die stukjes allemaal nu nog te schrijven... Dat voelt een beetje als mosterd na de maaltijd. 

Vandaag nam ik via mijn werk deel aan een schrijfcursus. Dat heeft mijn liefde voor woorden, schrijven, taal weer aangewakkerd. En dus plemp ik hier zomaar weer wat neer. Om gewoon zomaar weer eens wat te typen. Zomaar wat leuke woorden achter elkaar te zetten. Gewoon een klein beetje van mijn leven te delen. Te schrijven om het schrijven, en niet om wat ik zeg. Blogger.com afstoffen. Inspiratie aanwakkeren. Bij dezen.

Sponsortocht Passo dello Stelvio

Een week geleden kwam ik thuis na een geweldig lang weekend in Italië. Mijn lijf nog nadeinend van de lange autorit, mijn hoofd moe van alle korte nachtjes. Maar deze kleine ongemakken waren het meer dan waard, want wat heb ik een geweldig weekend beleefd!

De reis was alweer de derde 'sponsorloop' op een rij, georganiseerd door mijn werk om geld op te halen voor No Kidding: een vrijwilligersorganisatie die strijdt tegen kindermishandeling. Twee jaar geleden liep een aantal heldhaftige collega's de Dam tot Damloop. Zo heldhaftig ben ik niet, maar ik stond wel aan start en finish de longen uit mijn lijf te juichen. Zo ook vorig jaar, toen mijn collega's de Mont Ventoux befietsten en bewandelden. Dit jaar moest ik zelf ook maar eens aan de bak, vond ik. En dus meldde ik me aan voor een wandeling naar de top van de Stelvio pas in de Italiaanse Alpen.

Woensdagavond vertrokken we, met z'n drieën in de pastelgele Fiat Panda van mijn moeder. We reden de hele nacht en kwamen donderdagochtend knettergaar maar heelhuids aan bij ons appartement in Bormio. Een aantal mensen was de avond ervoor al aangekomen, dus we konden meteen aanschuiven bij het ontbijt. Daarna deden we een welverdiend dutje, en de rest van de dag zaten we met witbiertjes in de zon op het terras. Want hoera, eindelijk scheen de zon! De voorspellingen waren al weken lang vreselijk. Sneeuw, kou, zo heftig dat de Giro d'Italia de Passo dello Stelvio uit de route schrapte. Dat beloofde niet veel goeds voor ons tripje, maar we hebben het geweldig getroffen!

Vrijdag was het trainingsdag. De fietsers beklommen met succes de Passo di Gavia (ook wel Cavia, in de volksmond), en de fanatiekelingen plakten daar nog een paar extra afdalingen en klimmetjes achteraan. Een aantal wandelaars maakte een indrukwekkende gletsjertocht. Ik ging met één van de fotografen in een busje mee de berg op, om de twee (zelfuitgeroepen) langzaamste fietsers alvast naar de top van de Stelvio te joelen. Het was wederom prachtig weer en door de adembenemende uitzichten absoluut geen straf om busje-in-busje-uit-busje-in de berg op te tuffen. De twee mannen haalden glorieus de finish. Eenmaal weer terug bij het appartement kon de barbecue beginnen en vertelde iedereen enthousiast over zijn of haar avonturen van die dag. Allemaal prestaties van formaat, en dan moest de 'officiële' sponsortocht nog beginnen.

Zaterdag was het zover. Gezamenlijk startten we aan de voet van de Passo dello Stelvio. De fietsers fietsten de ruim 20 kilometer, 39 haarspeldbochten en 1500 hoogtemeters vanuit Bormio (1255 meter) naar boven (2758 meter). De wandelaars werden na het gezamenlijke foto- en startmoment de berg over gereden en startten vanuit Trafoi (1540 meter). De wandeling begon meteen al met een spannende afdaling naar een idyllisch bergriviertje. Voor iemand met hoogtevrees is afdalen langs hele steile hellingen niet bepaald een pretje. Gelukkig liep het pad daarna vrij vlak langs de stromende rivier. Even bijkomen van alle spanning. Al snel liep het pad het bos in, en kon het echte klimmen beginnen. We hadden een iets kortere route uitgestippeld dan oorspronkelijk de bedoeling was, omdat we anders veel te laat boven zouden komen. De route bleek echter zo kort dat we even een omweg hebben gemaakt. Ik riep de hele tijd: "Ik wil wel afzien, voor m'n sponsors!" En dat heb ik geweten.

Na een korte pauze in een knalgroen Alpenweitje vervolgenden we onze tocht de berg op. Het pad werd smaller, de hellingen steiler, de afgronden dieper en het landschap grimmiger. Toen er op een gegeven moment sneeuw op ons pad kwam, begonnen de alarmbellen te rinkelen. Zouden we nog wel verder kunnen? We besloten het erop te wagen, en ploegden dapper voort. Ik beleefde wat benauwde momenten als we door hoopjes sneeuw moesten klauteren, maar verder ging het prima. Mijn mantra was: "Gelukkig hoeven we straks niet ook nog naar beneden af te dalen." We zouden namelijk opgepikt worden bij een hotel op ongeveer 2200 meter hoogte. Op vrijdag was ons al duidelijk geworden dat we de top niet helemaal zouden kunnen bereiken, omdat er daarvoor nog teveel sneeuw lag.

Helaas bleek ook onze alternatieve route gestremd. We bereikten een punt waar voor ons een groot deel van het pad bedekt was met een dikke laag sneeuw. Na de sneeuw zagen we het pad wel weer verder gaan, tot aan een hekje. Verder dan het hekje konden we niet kijken. Omdat we het niet zagen zitten om met z'n allen voor niets de spekgladde sneeuwvlakte te doorkruisen, gingen twee dappere dodo's op verkenningstocht. Door de gletsjertocht van de vorige dag hadden de twee reeds ervaring met het tot kniehoogte in de sneeuw zakken op een knettersteile helling. Hulde aan de verkenners! Eenmaal bij het hekje bleek mijn grootste angst waarheid te worden: we konden echt niet verder. Er lag sneeuw, maar ook het pad bleek volledig weggeslagen. Het zou zelfmoord zijn om verder te lopen. En dus moesten we terug.

Ik kon wel janken. Zo dankbaar als ik de hele weg omhoog was om niet naar beneden te hoeven lopen, zo bang was ik om over het stenige, steile, smalle paadje weer te moeten afdalen. Maar met een stevige boomtak als wandelstok en de support van mijn lieve collega's ging het eigenlijk heel goed. Ik slaakte af en toe een gilletje als mijn voet onder me vandaan gleed over de losliggende stenen, maar al met al viel het me mee. Wel voelde ik m'n spieren hard werken, en hadden m'n knietjes het een beetje zwaar. Dat afzien is dus zeker wel gelukt.

Maar, we hebben het gered! Bij het knalgroene Alpenweitje werden we weer opgepikt en naar de top van de Stelviopas gebracht. Daar dronken we een welverdiend biertje en pikten we de laatste fietsers op. Precies op tijd, want het begon te waaien, het werd ijzig koud en er viel zelfs iets sneeuwigs uit de lucht. Terug in het dorp was daar echter niets meer van te merken. We eindigden het geweldige weekend met een heerlijk diner bij de plaatselijke agriturismo. Daarna deden we nog een paar dansjes in music club Shangri-La. De place to be als je een Italiaanse mooiboy van 16 jaar bent, met stekeltjeshaar en behangen met gouden oorbellen en kettingen.

Zondag was het al vroeg dag en begon de lange reis naar huis. Dit keer met z'n vieren in de Panda, die zich kranig heeft geweerd. De reis verliep prima, ik reed zelf nog een stukje van Nijmegen naar Utrecht naar mijn ouders, maar was maar wat blij dat mijn moeder me om 11 uur 's avonds nog naar huis wilde rijden. Nadeinend, moe, maar met een glimlach op mijn gezicht kroop ik in mijn eigen bedje. Want wat was het leuk, en wat heb ik een goede prestatie geleverd, al zeg ik het zelf. Dat is al het sponsorgeld heus wel waard! :)

Lieve sponsoren, enorm bedankt voor jullie bijdragen! Mocht je na dit helfdhaftige epos alsnog geld willen doneren, dan kan dat nog: rekeningnummer 1193222 ten name van Stichting K2 in Den Bosch. Vermeld er even bij dat het gaat om een donatie voor No Kidding/Stelvio. Het totaal opgehaalde bedrag is nog niet bekend, maar zal ik uiteraard laten weten aan al mijn lieve sponsoren. Nogmaals: hartstikke bedankt!

Vakantieplannen

Over het huidige weer in Nederland is al zoveel gezegd en het is zo diep treurig dat ik er eigenlijk geen woorden aan vuil wil maken. Oké, één ding: ik wil hier weg! Ik wil de zon op mijn huid voelen, tot 's avonds laat buiten wijntjes drinken, chillen in het park, naar het strand, zand tussen mijn tenen en zomerjurkjes aan. Hopelijk krijgen we na deze horrorlente des doods een welverdiende, snikhete zomer in Nederland. En zo niet, dan heb ik in ieder geval nog wat fijne tripjes in het vooruitzicht die hopelijk op z'n minst een béétje zonovergoten zijn.

Te beginnen met een weekendje Brussel, volgende week. De zus van mijn vriend en haar man wonen parttime in deze Belgische stad en wij gaan ze eindelijk eens een bezoekje brengen. De weersvoorspellingen zien er tot nu toe prima uit, maar ook als het allemaal wat minder zonnig en warm is gaan we denk ik een heel fijn weekend tegemoet. Belgische biertjes drinken, lekker eten, goed gezelschap en een gratis slaapplek. What's not to like? 

Een week later vertrek ik met mijn collega's naar Italië. We gaan de grote boze Stelvio befietsen en bewandelen voor het goede doel (en voor de gezelligheid, uiteraard). De Giro d'Italia ging vandaag niet over de besneeuwde en ijskoude bergtoppen, maar als wij er zijn is alle sneeuw natuurlijk gesmolten en is het er heerlijk warm en zonnig. Hoop ik. En zo niet: skibroek aan en gaan! Al is het natuurlijk wel prettig als het in het dorpje waar we overnachten een tikje lekker weer is, zodat de geplande barbecue gewoon door kan gaan en we een paar heerlijke zwoele zomeravonden tegemoet gaan.

Twee weken later hoop ik op goed weer in eigen land. Dan ga ik namelijk naar Best Kept Secret, een nieuw festival in het Brabantse land. Een heel weekend luisteren naar leuke bandjes, dansen op de beats van toffe DJ's en 's ochtends vroeg door de zon uit de tent worden gebrand. Het lijkt me heerlijk.

De week dáárna ga ik met Jessica een weekendje naar Lissabon! Mijn vriend was daar een paar weken geleden en heeft een paar goede tips voor ons. Zoals een plek waar je heel goedkoop hele grote cocktails kunt drinken. En een heerlijk dagtripje naar het strand. Ook deze blog maakt dat ik echt héél veel zin heb in ons Portugese avontuur. Vorig jaar gingen Jessica en ik samen naar Barcelona en dat was zó leuk! Een traditie om in ere te houden, vind ik.

Daarna is mijn agenda angstvallig leeg, dus mag die snikhete zomer in Nederland van mij dan wel beginnen. Wat er vanaf 7 augustus gebeurt zal me een worst wezen (al gun ik jullie natuurlijk dan nog steeds zon en warmte, want zo ben ik). Dan vertrek ik namelijk met mijn lief met de auto naar het zuiden van Europa! We gokken nu op Frankrijk, maar het kan net zo goed Spanje worden. We zien wel waar het spreekwoordelijke schip strandt. We gaan in ieder geval heerlijk primitief kamperen. Dat vind ik zo fijn! Lekker kneuterig Yathzeeën op de camping, met als enige zorg wat we vanavond toch weer eens op ons krakkemikkige campinggasje moeten gaan koken. 

Hopelijk kom ik van alle reisjes terug met mooie verhalen voor de blog, een camera vol fijne herinneringen en vooral een knetterbruin en van top tot teen ontspannen lijf. Laat die zomer maar komen!